O nas!

Cała historia zaczęła się w 2003 roku kiedy to poszłam do liceum i poznałam Michała. Najpierw chyba wzajemnie się trochę denerwowaliśmy, z czasem staliśmy się dobrymi kumplami, najlepszymi przyjaciółmi, aż wreszcie znajomość ta przerodziła się w prawdziwą, wielką miłość.

Do grudnia 2012 roku nasze życie było całkiem normalne – studiowaliśmy, pracowaliśmy, planowaliśmy wakacje i to jak ma wyglądać nasza dalsza przyszłość.

Nagle „bach” wszystko się rozsypało, runęło jak domek z kart! U mojego Skarba zdiagnozowali bardzo złośliwy nowotwór. Od tej chwili zmieniło się wszystko! Zupełnie wszystko!

Przez ostanie trzy lata chorowaliśmy. Cała tą ciężka i nierówna walkę toczyliśmy wspólnie. Wszystko – wizyty u lekarza, przyjmowanie kolejnych kursów chemii i skutków po niej, rożnych boli, operacje. Wszystko przeżywaliśmy razem! Śmialiśmy się, denerwowaliśmy, żyliśmy w niepewności i strachu. Codziennie toczyliśmy walkę o lepsze jutro.

Walczyliśmy o każdy dzień, każdą chwilę – którą potrafiliśmy docenić! Niestety życie bywa okrutne, niedawno – nie mogę powiedzieć, że przegraliśmy, bo nie czuje się przegraną, jednak stało się to, czego w głębi duszy tak bardzo się obawialiśmy – mój Michał odszedł – już nie cierpi, teraz jest moim prywatnym aniołem, który czuwa, dopinguje we wszystkim, pomaga, dodaje sił i znając jego szykuje miejscówkę na górze:) a ja nagle zostałam tutaj sama. Nie będę ściemniać, że nie jest, bo jest mi ciężko, nawet bardzo. Nie mogę jednak odpuścić. Byłabym obłudna i nie fair w stosunku do Michała i do siebie gdybym się poddała, chociaż czasami jest to bardzo kusząca opcja.

Teraz muszę żyć jeszcze bardziej! Jeszcze mocniej! Bo podwójnie – za siebie i za mojego prywatnego bohatera!! Muszę zrealizować wszystkie nasze cele, plany i sny! Podczas chorowania lista bardzo się wydłużyła. W takich chwilach człowiek potrafi docenić każdą sekundę, bo kolejnej może nie być. Zastanawia się co chciałby przeżyć, gdzie pojechać, co kupić co zobaczyć – póki jeszcze może. Uwielbialiśmy wspólne wieczory, w których planowaliśmy naszą przyszłość kiedy wreszcie „to wszystko” się skończy… co zrobimy, gdzie pojedziemy i cudownie odpoczniemy (byliśmy mega zmęczeni). Zresztą nam dużo nie potrzeba, nikt nie musi powtarzać dwa razy, rzuca hasło, a my już działamy, bo wiemy, że żyje się raz! Gdy tylko pojawiała się okazja i mogliśmy zrobić coś więcej niż szpital – dom – szpital wykorzystywaliśmy ją!!

Nasze życie diametralnie się zmieniło, jak również sposób bycia i patrzenia na świat. Przez te 3 lata bardzo się rozwinęliśmy. zdobyliśmy takie doświadczenie życiowe, którego niektórzy nie są wstanie osiągnąć nawet przez całe życie. Doświadczyliśmy zdecydowanie więcej  niż gdybyśmy byli w innym miejscu w tym czasie. Nauczyliśmy się życia, pokory, dystansu do siebie i świata. Myślę, że już mnie (chyba) nic nie zaskoczy. Jestem odważna i silna a przynajmniej byłam – bo musiałam!

Teraz zostały nasze plany i ja. Plany i cele są po to by je realizować! Nie z wszystkimi punktami będzie łatwo, część wymaga ode mnie dużo czasu i poświecenia inne $$$, a jeszcze inne ogromnej odwagi i przezwyciężenia lęków. Razem wszystko cieszyło bardziej i było dużo łatwiejsze ale dam z siebie 200% by odhaczyć wszystkie punkty! Nie będę ich teraz tutaj zdradzać – zepsułabym całą zabawę – ale są przeróżne od założenia bloga przez posiadanie „super bryki” po zasiedlenie marsa:) Zaczynamy!!

Życie jest darem! Dlatego – żyję chwilą! Żyję dziś!

Witajcie w naszej krainie snów…

LoVe Ula